Er viel een verbaasde stilte…. Ze keken elkaar aan….

En toen….

Hahahaha…. Het gelach suisde om mijn oren. Ik kon wel door de grond zakken.

Ik was een jaar of 5 en op bezoek bij mijn grootouders samen met mijn 2 grote neven (zeker 10 en 11 jaar oud). Mijn opa was in een levendig gesprek met hen over auto’s. Gefascineerd luisterde ik mee. Wat wilde ik graag meedoen in het gesprek, erbij horen. Even voor een moment thuishoren in de wereld van mijn opa.

Ik begreep niets van het gesprek. Wat wist ik van auto’s en motoren? Maar ik luisterde goed naar wat ze zeiden en toen er een opening viel in het gesprek, zag ik mijn kans schoon en herhaalde wat ik één van mijn neven eerder had horen zeggen en wat met veel goedkeuring ontvangen was.

Er viel een verbaasde stilte…. Ze keken elkaar aan….

En toen….

Hahahaha…. Het gelach suisde om mijn oren. Ik kon wel door de grond zakken.

“Inge wil ook meepraten, maar ze begrijpt het niet,” grinnikte mijn opa. Het was een onschuldige opmerking. En ik zou het waarschijnlijk ook gezegd hebben. Maar voor kleine Inge verankerde het een wond die ze al vele levens met zich mee droeg.

“Ik hoor er niet bij.”

Ik hoor er niet bij. Ik ben anders dan anderen. En hoe vaak je ook te horen krijgt dat je hier niet bent om net als anderen te zijn en je aanpassen, maar om een Nieuwe Wereld te creëren; het neemt niet weg dat het vreselijk voelt om aan de zijkant te staan en naar binnen te kijken.

Jarenlang was ik op zoek naar een manier waarop ik geaccepteerd zou worden. Ik ging tegen alles in waar ik diep in mezelf in geloofde. Maar niemand anders geloofde dat toch? Dus dan kon het niet waar zijn. Hoe kon ik dan op mezelf vertrouwen?

De stemmen die ik binnen in mij hoorde, de waarheid die ik voelde, de beelden die ik zag, de energie die ik ervaarde, ik drukte het weg. Met grote ijver werkte ik aan mezelf, totdat ik een versie van mezelf had gecreëerd die acceptabel was voor de wereld om mij heen. Niet meer de grillige, authentieke grote kleurexplosie IKKE, maar een gepolijste, aangepaste ikke in gedekte tinten.

Zelfs toen ik mijn eerste stappen op het spirituele pad zette, was het omdat ik de laatste felle kleuren weg wilde poetsen, omdat mijn beige leven geen voldoening gaf. En dat lag volgens mij aan het laatste restje authentieke sprankeling dat ik maar niet weg kreeg. 

En dus gaf het begin van mijn reis in spiritualiteit mij dus helemaal niet de gewenste resultaten. In ieder geval, niet wat mijn ego wenste. 

Mijn vrienden begrepen mij niet meer. De geambieerde carrière kwam nog steeds niet van de grond. Ik kreeg er alleen maar weer kleuren bij!! Mijn ego baalde, mijn ziel juichte!

Waarom vertel ik dit? Ten eerste omdat jij misschien ook dit proces herkent. Het zoeken naar erbij horen, wat zijn de spelregels, waarom lukt het mij niet?

Ten tweede omdat dit nu precies het proces van spiritueel ontwaken is. We hebben allemaal een idee van waar we naartoe groeien, op persoonlijk vlak of op collectief niveau. We manifesteren ons een ongeluk, in de zekerheid dat dat ons of de wereld gaat brengen waar het moet zijn. En zijn dan teleurgesteld dat we nog niet zijn waar we willen zijn. Mijn persoonlijke favoriet: waarom manifesteert de 5D wereld zich nog steeds niet?

Gidsen:

“Een belangrijk onderdeel van het spiritueel ontwaken is het loslaten van de ideeën die je hebt. Dingen die je altijd voor waar het aangenomen (over jezelf, je omgeving, de wereld) blijken toch niet zo te zijn als je altijd hebt gelooft. Loslaten van de gedroomde uitkomsten van hoe jij de toekomst ziet. Dan pas ontstaat er ruimte voor magie. Dan kan het universum pas echt haar werk gaan doen. Dan pas kunnen wij echt aan de slag voor jou en de wereld. 

Je kunt het vergelijken met het bestellen van een kunstwerk bij een groot artiest en vervolgens zeggen dat het er wel precies zo uit moet zien als het huilende zigeunermeisje. 

De magie begint zodra je je gehechtheid aan de vorm loslaat, dus de gehechtheid aan hoe het eindresultaat er uit zou moeten zien. Die gehechtheid houd oude structuren juist in stand. Je kunt niet verwachten dat een vogel uit het ei kruipt zonder het ei te breken.

Vertrouwen is wat jullie nodig hebben. Vertrouwen in het Goddelijke Plan of het Kosmische Plan. Juist dat vertrouwen is zo ontzettend beschadigd door de vele levens heen. Jullie is geleerd braaf te volgen. Jullie zijn slaven gemaakt van een autoriteit buiten jezelf en dat heeft diepe vertrouwenswonden veroorzaakt.  Jullie zijn de wereldse autoriteit gaan verwarren met het Divine Authority. De Autoriteit die het Goddelijke Plan en de Goddelijke Wet in zich verenigt. Deze dient het eenheidsbewustzijn, als een autoriteit dat niet doet, dient deze het ego. Om dat te kunnen herkennen is het zaak voor jullie om terug te gaan naar je eigen soevereiniteit.

In soevereiniteit volg je de stem van je ziel. Die is te allen tijde verbonden met het eenheidsbewustzijn, hoe zacht de stem ook van binnen klinkt. Je bent je eigen Meester, je volgt je eigen pad in afstemming met je ziel. Dit is het pad naar Meesterschap, dit is het pad naar de Grote Awakening.”

Dus ik laat weer los. Nog meer. Omdat ik verlang naar de Grote Awakening. En het ook los probeer te laten. Want het is geen beloning voor goed gedrag. Het is een stroom waar we ons op mee laten varen.

En trouwens: het is nooit gelukt om beige te worden, de maatschappelijke carrière is ook lekker door het putje gespoeld. Maar ik heb er iets veel belangrijkers voor terug gekregen. Mijn eigen kleuren, alle kleuren van de regenboog. Ik hoor nog steeds niet bij de maatschappij. En daar ben ik blij mee!

Liefs,

Inge