Jarenlang heb ik niet kunnen aarden. Wat ik ook probeerde, het lukte gewoon niet. Ik voelde dat ik hier niet thuishoorde. Dat ik niet van “hier” was. Maar waar hoorde ik dan wel?

Ik was niet zoals de mensen om mij heen. Ik dacht anders, ik gedroeg mij anders. En hoe ik ook mijn best deed om erbij te horen, mij aan te passen, te zijn zoals iedereen, het lukte mij niet.

Constant alle energie om mij heen lezen. Wat moet ik doen, hoe moet ik mij gedragen, wie moet ik zijn?

Zo vermoeiend allemaal. En het bracht mij allemaal geen stap dichterbij mijn integratie.

En toen kwamen de Pleiadiërs op mijn pad.

Via hen kwam ik erachter dat ik helemaal niet van de Aarde kom! Dat mijn afkomst in de sterren ligt. Er daarmee opende de wereld zich voor mij.

Vandaar dat ik anders was dan anderen! Ik was helemaal geen mens!

Puzzelstukjes vielen op hun plek. Flarden van mijn zielenmissie kwamen weer terug. Ik was hier om de Aarde te helpen naar de 5e dimensie te gaan. De mensheid bij te staan met het verankeren van licht.

Ik kon omarmen dat ik anders was. Het is juist mijn grote kracht.

Ik kon het krampachtig aanpassen loslaten.

En gaan genieten van mijn huidige thuisbasis.

Natuurlijk heb ik nog wel eens heimwee naar een plek die ik alleen maar kan voelen. Maar ik weet dat ik daar uiteindelijk weer naar terug ga. En dan wil ik genoten hebben van deze prachtige planeet.

En misschien nog belangrijker: ik kan mijn missie alleen maar uitvoeren als ik van deze planeet hou. Alleen dan kan ik het licht zuiver houden en is het risico op sabotage zo goed als nihil.

Hou van deze planeet. Ze is prachtig!