Als kind was ik anders. Ik kon alles begrijpen. Ik kon begrijpen waarom iemand een misdaad had begaan, vanuit het perspectief van die persoon was het gewoon de enige keuze geweest die nog openstond.

Het is alsof ik altijd door iemand heen kon kijken, naar de essentie en vanuit daar de beweegredenen kon zien. En het leek allemaal zo logisch. Wij hoog gevoelige wezens hebben er een handje van. We zien de potentie van iemand. We zien wie iemand had kunnen zijn als diegene niet zo gewond was geweest.

We zien als het ware de engelen vleugels van een ander helemaal uitspreid en stralend. Dit was de hoogste potentie, dit is wat iemand kan zijn in zijn of haar grootste glorie.

Helaas.

De engelenvleugels leiden ons vaak af. We verwarren het met de realiteit van dit moment. En zo reageren we vaak op iemands hoogste potentieel en zien de beschadiging niet. We vergeten ons af te schermen voor het schadelijke gedrag van iemand omdat we er doorheen kijken. We kijken naar de grootste versie van die persoon en die zou dat nooooit doen.

Dit patroon werd mij ooit heel helder voorgespiegeld. Ik was in Parijs met een toen dierbare vriendin en ik maakte foto’s van haar. Ik zag haar zo schitterend staan, het beeld was prachtig. Maar elke keer dat ik op het knopje drukte om de foto te maken, veranderde het net in een ander beeld. De schitterende engel stond niet op de foto, alleen een vrouw die stuurs in de camera keek.

Op dat moment kon ik het niet plaatsen, totdat ik een jaar later inzag hoe destructief onze relatie was voor mij. Ik dacht ineens weer terug aan die fotosessie. Ik had haar engelen vorm gezien, daarop ingezoomd, maar het was niet de vorm die ze op dat moment aan had genomen. Ik zag voorbij haar fouten naar haar pure zelf. Maar dat was niet hoe ze was op dat moment. Ik deed haar daar mee te kort, ik legde haar mijn visie van haar op. Ik zag haar niet zoals zij werkelijk was, maar alleen zoals ik haar wilde zien.

Het is één van de mooiste eigenschappen die je kunt hebben. Mensen zien zoals ze in hun essentie zijn. Helaas is het ook een grote valkuil. Het is zaak om iedereen multidimensionaler te zien. Op meerdere vlakken tegelijk. De essentie EN de persoonlijkheid. De perfectie EN de onvolmaaktheden. Zo zien we mensen pas werkelijk. Zo willen we zelf ook gezien worden. Onze schoonheid in de wonden, overwinningen, donkerte en grootsheid. We zijn het allemaal. Omarm het allemaal. Zo ervaar je jezelf en anderen als multidimensionaal wezen.

En dat is weer een stap dichter naar 5D.

Liefs,

Inge