Ik ben als kind vaak uitgelachen om de dingen die ik zei. “Ach, daar heb je haar weer met haar wijze woorden,” zeiden mijn klasgenootjes met een neerbuigende lach, als ik weer eens probeerde uit te leggen waarom de wereld zo in elkaar stak. “Doe maar niet,” leerde ik zo. “Hou je maar klein. Ga maar nergens tegen in. Dan word je geaccepteerd.”

Acceptatie was altijd een groot thema, ergens bij horen was voor mij niet vanzelfsprekend. Als klein Indootje (voor degenen die de term niet kennen: iemand die een mix is van Nederlands en Indonesisch) opgroeiend in een klein dorpje waar er bijna niemands huid donkerder was dan een bleke koffie verkeerd, kende ik buiten mijn familie niemand die eruit zag zoals ik.

Nee, dit wordt geen verhaal van racisme. Dat heb ik eigenlijk weinig meegemaakt, behalve dan een paar keer op straat te worden uitgescholden, maar dat heb ik nooit vreemd gevonden. Een vriendinnetje met bril kreeg ook de volle laag.

Het is het verhaal van mijn zoektocht om mezelf te kunnen zijn. Zonder dat ik iemand had waar ik mij aan kon spiegelen. Ik viel altijd buiten de groep, ik hoorde er niet bij. Het maakte dat ik een rol ging spelen. Ik werd heel goed om te “lezen” wat anderen van mij wilden, hoe ze mij wilden zien.

Toen ik het huis uit ging om te gaan studeren, besloot ik dat het helemaal anders ging doen. Ik was vast van plan om een groep vrienden om me heen te verzamelen. Ik zou geaccepteerd worden! Dus ik leerde de juiste woorden te zeggen, de juiste kleren te dragen en ook om op de juiste mensen neer te kijken. Niets verbind een groep zo sterk als een gezamenlijke vijand te hebben.

Ik was geen prettig persoon. Af en toe krijg ik nog het schaamrood op de kaken als ik er aan terug denk. En voelde ik me nu eindelijk geaccepteerd? Nee. Integendeel. Nu voelde ik mezelf nog eenzamer dan ooit tevoren. Ik was mezelf helemaal kwijt. Wie was ik? Wat was ik geworden?

Gelukkig kwam toen mijn grootste crisis. Ik ging met vakantie en werd ziek. Zo ziek dat ik een bijna dood ervaring kreeg. Terug in Nederland bedroog mijn vriendje mij publiekelijk in een tv programma. Ik had werkelijk niets meer waarmee ik de schone schijn nog kon ophouden.

Ik gaf het op. Ik was er helemaal klaar mee. Alles wat ik had geprobeerd om geaccepteerd te worden, was mislukt. Dus waarom zou ik het nog proberen? Ik ging weer terug naar binnen. Mezelf herontdekken. Wie was ik nu echt?

Het was het grote keerpunt voor mij. Het moment dat ik mezelf in plaats van altijd af te vragen wat er van mij verwacht werd, ik eindelijk me af begon te vragen wat ik nu van mezelf verwachtte. Ik sloeg een nieuwe weg in, terug naar mezelf.

En?  Was dit nu de magische sleutel waardoor mijn leven ineens geweldig werd? Ben ik nu helemaal geaccepteerd door mezelf en anderen? Heel eerlijk… nee… niet zomaar. Het was het begin van de reis terug en ik ben nog onderweg. Maar ik ken de struikelpunten en ik weet hoe ik weer op kan staan als ik weer eens val.

Ik weet nu dat de grote vraag niet is wat er van mij verwacht wordt, of wat anderen van mij willen, maar wat ik van mezelf verwacht en wat ik wil. Opvallend genoeg is dat ook erg verbonden met het vinden van je missie hier op Aarde. Vele lichtwerkers zijn op zoek naar tekens buiten zichzelf wat van hen verwacht wordt, wat ze moeten doen. Het antwoord is niet buiten jezelf, het is in jezelf. Je missie kun je vinden door je naar binnen te keren en je schaduwen op te lossen. Je missie komt van binnenuit, zelfs al voelt het soms opgelegd.

Lieve Straalende ziel, we zijn allemaal bezig onze taak te vervullen. Het begint met acceptatie van wie we zijn, net even anders dan anderen. Dat was ook de bedoeling. Daarom zijn we hier gekomen, juist omdat we anders zijn. De mensheid zoals die was had een impuls nodig om te kunnen groeien. Verberg je anders zijn niet, dat is het geschenk wat je hier komt brengen, dat is nu precies wat jou laat stralen!