“Mathilde, kijk eens naar mij!” Ze draaide haar hoofd naar mij toe en ik zag hoe het schitterende licht gereflecteerd werd in haar ogen. Klik. Ik maakte een foto van haar.

Het was 2002 en ik was in Parijs met mijn aller, allerbeste vriendin. We waren zoals zo vaak op avontuur in deze schitterende stad en hadden het idee opgevat om mooie foto’s van elkaar te maken. 

Daar waren we. Onder een Parijse wolkenlucht waar af en toe een zonnestraal naar beneden scheen op onze gezichten. Met een tas vol croissantjes gekocht bij een luxe bakker en een kop dampende koffie erbij. Een betere setting kan je bijna niet bedenken.

En toch…

Het lukte niet.

Elke keer als ik naar mijn zielenmaatje keek, zag ik een perfect plaatje. Snel maakte ik een foto, maar wat ik op het scherm zag, kwam absoluut niet overeen met wat ik voor mij zag. En dat gebeurde niet één keer, maar elke keer weer. Ik zag mijn vriendin stralen in het licht, maar zodra ik naar de afbeelding op het scherm keek, zag ik niets terug van die schoonheid. Ik begreep er helemaal niets van. 

Pas jaren later begreep ik wat er aan de hand was. Ik begreep eindelijk waarom die fotosessie maar niet wilde lukken en wat er energetisch aan de hand was. De energie tussen ons zat al heel lang niet goed meer, maar ik kon dat toen nog niet zien. Wilde het waarschijnlijk ook gewoon niet zien.

Misschien herken je dat wel: wij lichtwerkers hebben de neiging om de kern van iemand te zien. De liefde en licht die ze eigenlijk zijn. Wij kijken naar iemands ziel en reageren daarop. Want alle ego, wonden en imperfecties zijn toch alleen maar illusie en niet wie iemand werkelijk is.

We zien de potentie van iemand. De versie die iemand zou kunnen zijn als die vervelende persoonlijkheid er niet tussen zou zitten. Het is het grootste geschenk wat we iemand kunnen geven: iemand zien voor wie hij of zij werkelijk is. Iemand werkelijk zien. Tegelijkertijd is het ook één van de meest schadelijke dingen die je iemand anders en jezelf aan kan doen. 

Want we zijn hier nu eenmaal in een menselijke vorm met gebreken die ons maken wie we zijn. De gebreken vervormen ons licht en creëren de wildste patronen in deze wereld. Het is iets wat we hier komen ervaren en waar we onze verantwoordelijkheid voor moeten en mogen nemen. Als iemand onze vervormingen ontkent, ziet die persoon ons niet in onze volledige zelf alleen maar een deel van ons.

Als je alleen maar het “hele” gedeelte van iemand ziet, bestaat ook het gevaar dat je bepaald gedrag accepteert wat niet gezond is voor jou. “Ik zie wie hij werkelijk is! “Dit is niet de echte Daniel.” Het heeft mij heel lang gekost om mij aan dit patroon te ontworstelen. Ook daarin mag ik mezelf vergeven. Want sommige dingen zag ik echt niet. Omdat ik het niet KON zien.

Net zoals de foto’s van mijn vriendin. Ik zag de perfectie, het stralende licht. De camera maakte voor mij de vertaling naar wat er in deze realiteit voor me stond. Als ik het hele spectrum had kunnen zien, was het ongetwijfeld een schitterende foto geworden. Waren we misschien nog vriendinnen geweest.

Kijk naar het volledige spectrum. Naar het licht, naar de vervormingen van het licht. Net zoals de regenboogkristallen die je voor je raam kunt hangen zodat het zonlicht gebroken wordt in prachtige kleuren. Kijk werkelijk naar iemand. In alle aspecten. Dat is het mooiste geschenk.