Ik geloofde in het visioen
Jun 18, 2021Eenzaamheid is vaak een groot thema onder Lichtwerkers en Galactische Lichtwezens. We voelen ons vaak een roepende in de woestijn. Onbegrepen. En we weten wel dat we niet alleen gekomen zijn naar deze planeet. Maar het voelt alleen vaak wel zo.
Ik weet dat ik ooit vanuit de dimensies met een overmoedige (en liefdevolle, dat dan weer wel) blik naar de Aarde keek en zeker wist dat ik deze mooie planeet wilde helpen. Ik zag het plan, ik voelde de grootste plannen en het prachtige potentieel. Ik keek naar het schitterende verre Gouden verleden van de Aarde en ik wist dat het weer zo zou kunnen worden.
Ik geloofde in het visioen. Ik geloofde in de prachtige visie.
Nee, dat zeg ik verkeerd. Ik wist dat het werkelijkheid zou worden, dat het al werkelijkheid was. En ik was op slag verliefd op de frequentie.
Daar moest ik bij zijn! Vol goede moed, meldde ik mij aan voor deze missie. Dit wilde ik niet missen!
Er waren vele, vele aanmeldingen. Zo veel zielen die hier aan mee wilde werken. Die deze glorieuze tijd mee wilden maken. Alleen de zielen die de meeste potentie hadden, kwamen in aanmerking.
Wat waren we blij toen we geselecteerd werden en wat gniffelden we onderling toen we in onze holodeck trainingen voor het eerst tegen het geheugenverlies aanliepen. We zagen ieder van ons hierop reageren en gaven elkaar bemoedigende klopjes op de schouder.
We leerden dat we een soort van communicatie kanaal met de hulptroepen boven zouden houden. Die we dan konden horen door diep binnen in onszelf naar de innerlijke stem te luisteren. De hulptroepen zouden bestaan uit ervaren Lichtwezens en ons Grotere Zelf.
Tegelijkertijd leerden we ook over de grote eenzaamheid die het geheugenverlies met zich mee kon brengen. Omdat we elkaar niet meer konden herkennen en het gevoel hadden dat wij- jij en ik – er helemaal alleen voor stonden.
Ja ik heb het ook over jou, lieve mede trainingsgenoot van mij! We spraken geheime tekens af om elkaar toch te herkennen. We probeerden ze allemaal uit. Maar het lukte niet. Want als je het teken niet meer herinnert, is het moeilijk herkennen! Of we negeerden elkaar, omdat we elkaar door de grote vervormingen in de frequenties heen niet herkenden.
En toch…. We vonden een manier om elkaar te herkennen ….
We bedachten dat we via ons Grotere Zelf een boodschap voor elkaar konden achterlaten. Die op dezelfde wijze als de communicatie met de hulptroepen zou verlopen. Het was een boodschap van liefde die we als we diep in onszelf naar de innerlijke stem zouden luisteren, konden horen.
“Ik hou van jou, je bent niet alleen, vertrouw op innerlijke stem”, was de strekking.
Eenmaal hier op Aarde hoorden we de boodschap soms, en soms ook niet. En vaak raakten we erdoor in verwarring. Dat wezen waarmee we ons verbonden hadden gevoeld, liet ons in de steek door niet ook naar de boodschap te luisteren of ons door ons pijn te doen een bepaalde kant op te duwen.
Nu nog steeds en duidelijker dan ooit tevoren, kun je de boodschap horen als je een mede lichtwerker ontmoet. Misschien heeft deze een andere missie, een andere visie of frequentie. Maar we doen dit samen. En soms ziet of gedraagt iemand zich niet als lichtwerker of zoals wij denken dat lichtwerkers zich zouden moeten gedragen.
Vertrouw op de boodschappen van onze zielen, blijf ernaar luistern.
Dus lieve straalende ziel, mijn lieve reisgenoot, voor het geval dat je transmissie nog niet goed gehoord hebt:
“Ik hou van jou, je bent niet alleen, vertrouw op je innerlijke stem”
