Ik stond erbij en ik keek ernaar
Nov 26, 2021We gaan richting winter. Traditioneel altijd de tijd om naar binnen te keren. Te voelen, te hergroeperen. Het is de tijd om de koude te trotseren, de indrukken te verwerken en de richting voor de komende tijd te bepalen.
En lieve Straalende Ziel, dat is precies ook de energie waar we nu weer in komen. De komende maanden worden weer pittig. We zullen weer dieper geconfronteerd worden met wie we kiezen te zijn. De storm zal weer losbarsten om ons heen. We worden uitgedaagd om de stilte in de storm te worden.
Het zal voelen of de matrix om ons heen steviger wordt. Het kan aanvoelen alsof we niets hebben bereikt. Waar hebben we al die moeite voor gedaan?
De matrix om ons heen wordt steviger aangetrokken, het staat op grote spanning. Het zal de komende tijd alleen maar steviger en steviger worden. De spanning wordt steeds groter. Het voelt soms hopeloos.
Weet dat de matrix op breken staat. Hoe strakker het wordt aangespannen, hoe dichter het bij het breekpunt komt. Maar breken zal het. De rek is er uit. De oude systemen piepen en kraken. Ze zijn rot van binnen en zullen breken. Dan zullen we pas echt de volledige ravage kunnen zien die een klein groepje wezens heeft aangericht, millennia lang. En waar een hele grote groep wezens aan heeft meegewerkt, stilzwijgend, ogen sluitend.
Dat zijn de wonden waaraan wij deze winter collectief zullen werken. De stukken onder ogen zien, zowel van onze eigen individuele verantwoordelijkheid in deze situatie, als die van de mensheid die we op ons hebben genomen.
Terwijl ik dit schrijf, komt er een beeld voor mijn ogen. Een herinnering heel diep weggestopt. Ik was als 7 jarige op bezoek bij mijn oma en struinde samen met mijn neefjes en nichtje als stoere kids door de omgeving. In een speeltuin kwamen we een jongen tegen. Hij zat vastgebonden met een springtouw. Hij keek ons aan: “Help mij,” zei hij. “Ze komen zo terug.” Als aan de grond genageld bleven we staan. We keken toe hoe hij zich zelf probeerde uit het touw te bevrijden.
“Nee,” zeiden wij. “We weten niet wat jij hebt gedaan.”
En zo bleven wij kijken. Wij stonden erbij en keken ernaar. Tot hij zichzelf had losgemaakt was en weg rende.
Ik weet natuurlijk niet hoe wij gereageerd zouden hebben als er ook echt anderen hem hadden bedreigd. Ik hoop dat we iets hadden gedaan, maar ik ben bang dat de uitkomst niet veel anders geweest zou zijn.
Wij stonden erbij en keken ernaar.
Net zoals nu zovelen staan te kijken wat er gebeurt en niets doen. Meegaan in het systeem. Braaf zich laten scannen, want het kan toch? Ik kan hen niets kwalijk nemen. Het is dat jonge meisje in mij wat een onrecht zag gebeuren voor haar ogen en het probeerde weg te redeneren.
Deze winter stuur ik vergeving naar haar. En vraag ik vergeving voor haar. Ze wist niet beter, ze wilde niemand voor het hoofd stoten door het “verkeerde” te doen.
Wat is het “verkeerde”? Wat zegt je innerlijke morele kompas? Volg je dat? Volg je dat werkelijk of denk je alleen maar dat je het volgt? Interessante vraagstukken om de winter mee in te gaan. Om van binnenuit naar te kijken. En jezelf ook echt toestemming te geven om het meedogenloos mis te hebben gehad. Misschien denk je dat je de wereld al ziet zoals ze is. Maar ik garandeer je… er is een diepere laag die wij allemaal nog niet zien.
Zorg ervoor dat je in ieder geval naar je diepste eer en geweten handelt. Zorg ervoor dat je de knagende randjes van je bewustzijn aandacht geeft, afweegt. Zodat jij niet, zoals ik nu, later vergeving moet sturen naar een eerdere versie van jou.
“Vergeef haar Vader, zij wist niet wat zij deed.”
Vergeving ontvangen van je zielenfamilie? Dat kan in deze meditatie:
