Haastig liep ik over het station. Ik was een beetje aan de late kant en dus helemaal gefocust op mijn weg naar mijn trein. Tegelijkertijd voelde ik me ook een beetje los van de realiteit, alsof ik op wolkjes liep tussen de drukte en het lawaai van de mensen om me heen.

Ik had net een schitterende week achter de rug in Engeland, waar ik voor de Zomer Zonnewende (Summer Solstice) naar Stonehenge en allerlei andere magische plekken was geweest.

Wat was er veel gebeurd! Wat had ik veel mogen loslaten, wat had ik een enorme kracht teruggekregen. Nu zouden er toch mooie doorbraken moeten gaan komen. De gidsen hadden mij verteld dat het grote thema van de Solstice “een nieuw begin” was geweest. Hoera! En zo voelde het ook. Alsof we een grote stap voorwaarts hebben gezet. Nu zijn we klaar als lichtwerkers om de mensheid verder de toekomst in te leiden.

“To boldly go where no man has gone before!”, zo klonk het in mijn hoofd (mijn gidsen weten dat ik van Star Trek hou en gebruikten daarom deze zin). En zo voelde ik mij. Daar op het perron.

“Help mij!” Een man kwam naar me toe. Hij was duidelijk dakloos. Hij had een wond op zijn gezicht en zag er wanhopig uit. “Ik heb honger en ik heb geen geld.”

Ohhh wat wilde ik dat ik nu kon schrijven dat ik mijn portemonnee opende, er 10 pond uit haalde en het aan deze man gaf.

Helaas. 

Ik keek hem aan, bedacht me dat ik geen ponden op zak had…. En liep door. Want ik had haast. Ik had geen tijd.

Nu ik dit zo schrijf, schaam ik mij een beetje. Ik wist dat zijn nood echt was. Dat ik hem iets had moeten geven. Zelfs al waren het de voorverpakte broodjes in mijn tas. Als ik de tijd maar had genomen om even te kijken wat ik kon doen. Zelfs al was het iets kleins.

Ik voelde mij alsof ik voor een belangrijke test was gezakt. Alsof deze man, net zoals in allerlei verhalen, eigenlijk een engel was die gestuurd was om mij te testen. 

Wat een grote les in nederigheid!

Daar stond ik dan, met alle schitterende activaties, openingen, nieuwe inzichten en verbindingen. En ik loop een mens in nood voorbij. Alle nieuwe frequenties, sterren verbindingen hebben allemaal geen zin als ik het vervolgens niet neerzet op aarde. Als ik vervolgens niet in compassie om mij heen kijk naar wat ik kan doen.

Dat zeg ik altijd wel: je moet het belichamen, de frequenties, de galactische wijsheid gaan LEVEN, want anders heb je er niets aan. Maar om het ook werkelijk te doen, is niet makkelijk. Wat voor excuses verzin ik voor mezelf om aan anderen voorbij te lopen?

En nu?

Ik vergeef mezelf. Ik weet weer wat belangrijk is. Niet alleen de galactische kennis, maar de medemenselijkheid. Elkaar zien. Zodat we elkaar kunnen ondersteunen. In het Unity Field, het eenheidsveld. Van mens tot mens. Van ziel tot ziel.

Elkaar zien en ondersteunen. Zelfs als het even niet zo goed uitkomt.