Nerveus zat ik in het kamertje tegen over haar. Met haar indringende blik keek ze mij aan. Ik werd helemaal van top tot teen opgenomen. Zij zou mij beoordelen.

Het was midden jaren negentig. Zij was een bekend medium. Ik had haar ontmoet op een paranormale beurs waar ik op zoek was naar antwoorden op mijn vragen. Vragen als: “hoe kan ik mezelf beschermen tegen de negatieve energieën die ik zo vaak voel, hoe kan ik lichtwerker (al noemden we het toen nog niet zo) worden?”

Zij bood een training aan om je paranormale gaven te ontwikkelen, maar je moest wel eerst gescand worden om te kijken of je wel paranormaal genoeg was.

Dus daar zat ik. In dat kamertje. Ik had werkelijk geen idee wat er zou gebeuren. Wist ik veel hoe het werkte. Nerveus wachtte ik op haar oordeel.

“Ja,” zei ze. “Je hebt paranormale gaven.” (Zo heette dat toen nog) “Maar het is net voldoende, een zesje. Gelukkig heb je helende handen, dus je mag mee doen.”

Een beetje beduusd droop ik af. Aan de ene kant blij omdat ik mee mocht doen, maar aan de andere kant ook in de war omdat ik maar net aan paranormaal was.

Ik stond helemaal aan het begin van mijn spirituele reis. Ik had geen idee waar ik moest beginnen. Ik zat helemaal op slot. Emotioneel gezien, maar ook met al mijn andere zintuigen. Door jaren van angst had ik alles heel hard afgesloten om maar om te kunnen gaan met wat er om mij heen gebeurde.

Ondertussen heb ik zoveel dingen meegemaakt en getransformeerd, dat ik dit al helemaal niet meer mee tel als het begin van mijn reis.

En toch… net als iedereen draag ik elke ervaring met mij mee. Als een sieraad of een litteken. Zo ook deze ervaring.

Afgelopen weekend was ik weer heerlijk bezig met de Opleiding Pleiadisch Lichtwerk. Terwijl de zon aan de hemel straalde, mocht ik een groep krachtige vrouwen, priesteressen in opleiding kan ik beter zeggen, begeleiden bij hun volgende stappen op het lichtwerkerspad.

In een groep is er altijd een groepsthema en als teacher tril je heerlijk op die frequentie mee. Klinkt indrukwekkend, maar in gewone taal betekent het dat jouw wonden net zo hard geraakt worden als die van de cursisten. Het enige verschil is dat je als teacher het energetische voorbeeld neerzet hoe je er mee om gaat en baan je de weg door de modder, zodat de rest makkelijker kan volgen. 

Eén van de thema’s waar ik in geraakt werd, was “ik ben niet goed genoeg om boodschappen door te geven, ik kan het niet”. Dit is een oude bekende van mij. Ondertussen ben ik er al vrienden mee geworden. Vaak voelt het voor mij als een soort plankenkoorts, het hoort erbij, de spanning. Als het er een keer niet is, begin ik mij zelfs een beetje zorgen te maken… wat is er aan de hand? Gaat alles wel goed?

In ieder geval is zo’n diep ingesleten patroon niet in 1 keer ontstaan. Vaak heeft het z’n oorsprong in vorige levens en is het door bepaalde ervaringen weer naar voren gebracht en verankerd in dit leven. Dus toen de priesteressen in opleiding elkaar sessies gaven en de diepe ervaringen heelden, kwam er bij mij ook ineens een herinnering boven. Ik wist meteen dat dit een grote oorzaak was van mijn onzekerheid.

Ik zat ineens weer in dat kamertje en werd beoordeeld of ik wel “paranormaal” genoeg was. Ik was net goed genoeg om mee te kunnen doen. 

BAF! Daar was een verankering!

Ik ben weer teruggegaan naar die jonge Inge die daar aangeslagen uit de kamer kwam en heb haar healing gegeven. Dat meisje was gewoon helemaal afgesloten, en ondanks dat kwam er nog informatie binnen! Wat een krachtige vrouw was ze, en zo slim, want ze wist dat ze dit moest doen om staande te blijven in een wereld die ze niet begreep. Het had niets met haar “gaven” te maken!

En zo kon het litteken van deze ervaring transformeren in een stralend sieraard. 

Door dit stralende sieraard, begrijp ik heel goed hoe het is om door de onzekerheid heen te werken. Sta ik met beide benen op de grond, zal ik niet naast mijn schoenen gaan lopen, want wat stel ik nu voor?

Zo hebben we allemaal onze littekens die de potentie hebben om een sieraad te worden. Als we maar de moed en liefde hebben om onze perceptie te veranderen. Dat kan jaren duren, maar hoe langer hoe mooier het sieraad kan worden.

Jij bent een schitterend sieraard!

Liefs,

Inge

P.S. Voor degenen die zich afvragen hoe het afgelopen is met de training in de jaren negentig. Ik ben eraan begonnen, maar heb het niet afgemaakt. Aan het eind was er een examen wat je moest doen en dat heb ik laten schieten, want daar zag ik de noodzaak niet van. Het medium is aan het eind van dat jaar in opspraak geraakt.