Splash…  spetter… spatter…

“Kom nou Elena! Het is heerlijk!” Kleine Inge van 10 jaar rent zonder aarzelen de zee in en duikt de golven in. Haar vriendinnetje staat bibberend tot aan haar knieën in het water. Plagend spettert Inge koud water naar haar. “Niet doen, niet doen!” gilt Elena. “Het is zo KOUD!!”. Niet begrijpend kijkt de jonge Inge naar haar. Wat doet ze nu moeilijk?

We spoelen door naar 35 jaar later.

Bibberend staat de volwassen Inge bij de zee. De golven kabbelen rustig tot over haar knieën. “Ieeeuwww! Het is KOUD!!”

Ongelofelijk maar waar. Dit is dezelfde Inge. Waar is de Inge gebleven die onverschrokken de golven in rende? Die lachend ronddanste in de koude golven?

Deze herinneringen kwamen terug toen ik de afgelopen tijd in Portugal was. Vreemd he, hoe je soms dingen kunt vergeten. Zonder dat ik het wist, was ik ver van mezelf verwijderd geraakt. Langzaam, beetje bij beetje was ik mijn pure zelf uit het oog verloren. En net als een kikker in een pan met water op het vuur die niet door heeft dat hij langzaam gekookt wordt, heb ik niet doorgehad hoeveel ik van mijzelf verborgen heb.

Hoe heeft het zover kunnen komen? Hoe is de onverschrokken in de zee springende Inge veranderd in de “eerst-een-teen-in-het-water-ieuw-nee-toch-maar-niet”-versie veranderd? Natuurlijk gaat het er niet om of ik wel of niet meteen het water in ren. Het is zo’n prachtige illustratie voor wie ik ooit was en hoe ik mezelf in allerlei bochten heb gewrongen om maar de situatie te bereiken waarvan de maatschappij mij altijd heeft voorgehouden dat die mij het ultieme geluk zou brengen.

Ik stond op ons land in Portugal (jawel, we hebben een stuk land gekocht waarop we op termijn een huis willen bouwen en onze eigen groenten willen verbouwen!) Herinneringen flitsten voorbij geflitst van de jonge onbezorgde Inge die nooit vast wilde zitten aan iets (hoezo weten wat ik over 5 jaar wil hebben bereikt… ik weet al niet eens wat ik vanavond wil eten! – heb ik dus echt ooit tegen mijn eerste leidinggevende gezegd) en die vervolgens dus 15 jaar lang in het zelfde kantoortje voor hetzelfde bedrijf heeft gewerkt.

Hoe heeft het zover kunnen komen? Het gaat er niet om dat het beter of slechter is om rond te fladderen of een stevige basis te hebben. Het gaat erom dat ik ver van mezelf was gekomen. Ver van mijn authentieke zelf. En net zoals vele cliënten en cursisten die ik door de jaren heen heb mogen helpen, was ik het contact met mijn authentieke versie kwijt geraakt.

Wat is dat eigenlijk Authentiek Zelf? Bestaat dat wel?

In de blakende zon van Portugal vroeg ik dit aan de Lichtwezens van Sirius:

“Wat je authentiek noemt, noemen wij puur. De zuivere versie van jou. Het is de frequentie van je ziel, sommige van jullie zien het als een kleur of horen het als een toon of melodie. Als alle maskers wegvallen, als alle wonden wegvallen, als alle angsten wegvallen komt de melodie van je ziel weer naar voren. Je kunt je eigen melodie weer horen en door laten klinken in alles wat je doet.

Gedragingen, verslavingen kunnen wegvallen. Je hebt ze niet meer nodig. Hoe meer je je eigen kleur leeft, hoe makkelijker het is om je los te maken van allerlei structuren waarin je gevangen zit. Het wordt makkelijker om helemaal je eigen pad te voelen en je eigen pad te bewandelen. Wat anderen ook zeggen. Als je je authentieke zelf weer bent, ben je krachtig en zacht tegelijk. Je hoeft je niet te bewijzen. Je hoeft je niet aan te passen en tegelijkertijd kun je daarin ook anderen respecteren in hun frequentie, zonder dat je die meteen hoeft te begrijpen. 

Als je je authentieke zelf weer hebt gevonden, draag je je licht als vanzelfsprekend uit. Je bent weer verbonden met je eigen wijsheid, die altijd stroomt en altijd beschikbaar is. Jullie noemen het soms intuïtie, maar het is zoveel meer. Het zijn de boodschappen van het universum, het is de hartslag van je ziel. 

Steeds vaker voelen jullie de hartslag van je ziel, jullie worden steeds authentieker. Jullie worden steeds puurder.”

Met deze wijsheid in mijn hart kon ik weer een nieuwe laag twijfel loslaten. Die middag reden we naar een rivierstrandje in de buurt en raad eens? Zonder een moment te twijfelen sprong ik meteen in het koude water en ik vond het heerlijk!

Tijdens mijn verblijf in Portugal heb ik zoveel nieuwe inzichten gekregen! Deze ga ik dan ook verwerken in de nieuwe Routekaart naar je Ziel! Die gaat in oktober weer van start. Zet jezelf alvast op de wachtlijst, zodat jij straks als eerst een melding krijgt als de inschrijving van start gaat!

Klik hier

Zorg dat je erbij bent. Het zal je helpen weer dichter bij de frequentie van je ziel te komen!

Om je te helpen ik de volgende video voor je opgenomen, die je zal helpen jouw eigen frequentie te voelen.