Vorige week was ik bij een event met vele grote inspirerende sprekers. Het ging over wat er aan de hand is in de wereld en waar het allemaal naartoe leidt. Ik genoot. Het was geweldig om zoveel mensen te zien die met dezelfde vraagstukken bezig zijn en die daarin ook zichzelf en anderen de vrijheid geven om anders te denken.

Het was zo boeiend om te zien hoe op het podium de sprekers tijdens een discussie respectvol met elkaar te zien omgaan en eens niet te proberen een ander onder uit te halen met een slim retorisch trucje, alhoewel ze stuk voor stuk mondig genoeg waren om dit te kunnen. 

Als we dat nu eens vaker zouden kunnen doen! Niet alleen op het podium, in de politiek, op de televisie, maar ook aan de eettafel, in het café en op de werkvloer.

Wat als we nu eens een discussie anders zouden benaderen? Wat het onderwerp ook is. Wat als we nu eens in plaats van een ander proberen te overtuigen van ons eigen gelijk open zouden staan voor een ander standpunt? Stel je voor dat een discussie niet langer zou gaan over het halen van ons gelijk, maar over het beter kunnen doorgronden van het onderwerp. 

Als het ego niet langer de discussie zou leiden, maar de leergierigheid en openheid van onze ziel, zou er een hele andere aanpak ontstaan. We zouden luisteren naar elkaar en bereid zijn onze mind te openen. We zouden bereid zijn het bij het verkeerde eind te hebben.

Ik heb een stukje van de puzzel, jij hebt een stukje. En jij. En jij. Laten we die allemaal bij elkaar leggen zodat we de puzzel compleet kunnen maken en het grotere geheel zien. Zoals de blinden die elk een onderdeel van de olifant hebben gevoeld. De staart, de slurf, een poot… ze hebben allemaal gelijk, maar zien alleen een klein onderdeel van de hele realiteit. In plaats van te strijden en elkaar af te maken, omdat we zo nodig een ander (of misschien onszelf?) moeten overtuigen dat wij de enig juiste zienswijze hebben, zouden we de  puzzelstukjes bij elkaar kunnen leggen. Dat is niet makkelijk, want wat past waar? Maar als we niet beginnen, zullen we het geheel nooit kunnen zien.

Waarom doen we dat niet? 

We laten te vaak onze wonden onze reacties bepalen. Zo vind ik het vaak moeilijk om te gaan met wat ik dan interpreteer als spiritueel ego. Als ik een onderwerp aan snijd en iemand reageert op een manier die bij mij binnenkomt als: “Ohhh, ben je daar nog mee bezig? Dat ben ik allang ontgroeid! Maak je geen zorgen, jij komt er ook wel.”

Aaaaarrrggghhhh!!

Dan ben ik geneigd om meteen alles af te kappen, een sneer terug te geven of aan te duiden waarom die persoon toch helemaal verkeerd zit. Ik reageer vanuit mijn wond van niet serieus genomen worden. Overigens, veel mensen die geboren zijn met een andere wijsheid kampen hiermee en waarschijnlijk komt het antwoord van de persoon van dit voorbeeld ook uit dezelfde wond voort. 

Ik sluit mijzelf af voor de werkelijke inhoud van het antwoord. Deze persoon heeft waarschijnlijk ook een waardevol inzicht te geven. Of misschien niet. Ik zal er nooit achter komen als ik blijf zitten met een afgesloten energie en een samengeknepen hart.

Zo kunnen we de weg naar de Nieuwe Wereld voor ons zien. Maar dat is slechts het begin. Nu moeten we deze gaan bewandelen. Stap voor stap. En dat betekent… jawel… weer terug naar binnen… nog een keer… en nog een keer.

Totdat we zover zijn dat we deze patronen in onszelf herkennen en ons er niet meer door laten leiden. 

Mijn lerares Pleiadisch Lichtwerk zei altijd: “My reaction will not rule my action.” 

Mijn reactie bepaalt niet mijn actie. Ze is een wijze vrouw. Ik pas het nog altijd toe. De emotionele reactie mag er zijn. Ik voel de emotie, laat het door mijn lichaam stromen. Ik bedank het voor de wijsheid en laat het vervolgens los. 

Wat als het niet lukt om het los te laten? Dan grijp ik terug naar de wijze vraag: wat zou liefde doen? En ik laat mij leiden door liefde.

Liefs,

Inge